jak wygląda pan bóg

Zobacz, jak dzisiaj wygląda Kinga Zawodnik. Pan młody zabijał. Żona wśród ofiar. Nowy, śmiertelny wirus atakuje w Niemczech. Ogłoszono alert w całym kraju. Jak Pan Bóg stworzył Świat Idealny a później go nieco zmienił Pewnego boskiego dnia Pan Bóg obudził się po bardzo miłym śnie. Śnilo mu się, że jest otoczony przez istoty stworzone przez Niego, istoty oddające mu należną, to jest boską cześć, istoty pozdrawiające sie Jego Imieniem, istoty Przytoczmy tekst czytania: Gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg zesłał swojego Syna, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: „Abba, Ojcze”. Czyli głosi się w pierwszej kolejności to, kim Bóg nie jest. Nie jest więc bytem stworzonym i podlegającym śmierci, a także popełniającym błędy. I w to Go odróżnia od nas, którzy jesteśmy stworzeniami ułomnymi. Poza tym nie powinniśmy do Niego przykładać naszych – zatem ludzkich – kategorii poznania, a tym bardziej -Nie, Bóg nazywa się Bóg, to ten siwy i stary, a drugi to Jezus.-Nie, Allah!-Chyba coś ci się pomieszało, Jezus.-Tobie coś się pomieszało, Allah.-Moja mama mówi, że jest jeden Bóg, to musi być Jezus, no i jego dziadek, znaczy ojciec.-No to jak jest jeden, to jak może być ich dwóch? –Nie umiesz liczyć, 1+1=2. Le Site De Rencontre Qui Marche Le Mieux. Życie konsekrowane. – Prowadzimy ośrodek rehabilitacji, przedszkole, bursę dla dziewcząt. Mamy też okno życia. Pomagamy potrzebującym, jak umiemy i jak tylko możemy, bo podobnie czyniła nasza patronka św. Elżbieta – mówią siostry. Siostry elżbietanki w Zielonej Górze posługują od 1882 roku. Od początku swojej działalności pomagają chorym. Najpierw prowadziły przytułek, później szpital. Do 1945 r. w Zielonej Górze pracowały siostry niemieckie. Po wojnie zarządzono, że przełożoną zielonogórskiego zgromadzenia musi być Polka. Do 1960 r. siostry pracowały w szpitalu, z którego za obronę Domu Katolickiego zostały wyrzucone. Elżbietanki do mocno zdewastowanego budynku przy ul. Powstańców Wielkopolskich wróciły w 1992 r., rozpoczęły remont generalny i przystosowały budynek do potrzeb osób niepełnosprawnych. Dziś w zielonogórskim domu mieszka 6 sióstr: s. Melania Polachowska, s. Stella Wardyńska, s. Bibianna Smętek, s. Goretti Idzikowska, s. Irmina Zielińska i s. Barbara Jóźwiak. Ponad 120 pacjentów Za ośrodek rehabilitacji odpowiada s. Barbara Jóźwiak. – W naszym zakładzie prowadzimy opiekę ambulatoryjną i zabiegi rehabilitacyjne. Mamy fizykoterapię, kinezyterapię i masaż. Posiadamy nowoczesny sprzęt i zatrudniamy wykwalifikowany personel medyczny. Dziennie przyjmujemy od 120 do 150 pacjentów. Z rehabilitacji korzystają też dzieci z naszego przedszkola i młodzież z naszej bursy – wyjaśnia s. Barbara. – Prowadzimy również rehabilitację domową. Kiedy spotykam się z osobami chorymi, dostrzegam, że bardzo chcą porozmawiać. Nawet chwila rozmowy to dla nich bardzo dużo. Modlimy się też za naszych pacjentów, których jest bardzo wielu. Niestety, nie wszystkim możemy pomóc, bo i tak pracujemy od do – dodaje. Elżbietanki przenoszone są z jednej placówki do drugiej, często otrzymują nowe obowiązki. – Nie jesteśmy w jednym miejscu przez całe życie. Otrzymujemy różne zadania i musimy sobie z nimi poradzić. Wiemy jednak, że Pan Bóg nad nami czuwa – mówi s. Barbara. W codziennej pracy pomaga też siła powołania i charyzmat zgromadzenia, którym jest pomoc bliźnim. Papierowe serduszka O swoim odkrywaniu życiowej drogi s. Barbara opowiada z radością. – Przed maturą, podczas ferii zimowych, z koleżanką chciałyśmy się udzielać społecznie i zapytałyśmy księdza katechetę, gdzie mogłybyśmy pomagać. On powiedział nam o siostrach elżbietankach. Poszłyśmy do nich. Kiedy zapukałyśmy do drzwi domu zakonnego, otworzyła nam niesympatyczna siostra i powiedziała, że nie potrzeba im żadnej pomocy. Poszłyśmy więc do drugiego domu sióstr i tam otworzyła nam już inna, uśmiechnięta siostra, która zaproponowała, byśmy poszły do trzeciego domu sióstr elżbietanek, gdzie było duże przedszkole. Tam siostry przyjęły nas z otwartymi ramionami. Pomagałyśmy wtedy w przygotowaniach do balu karnawałowego. Wycinałyśmy papierowe serduszka z dziećmi i poznałyśmy życie sióstr – opowiada siostra. – Nie bardzo chciałam się uczyć i „umówiłam się” z Panem Bogiem, że jeśli zdam maturę, to pomyślę nad życiem zakonnym. Kiedy zdałam egzaminy, przypomniałam sobie o mojej obietnicy. Wiedziałam, jak wygląda posługa sióstr, ale postanowiłam, że pójdę na pielgrzymkę i pomodlę się o dobrego męża. Nie pomyślałam wtedy, że Pan Bóg to weźmie na serio i da mi siebie samego. Postanowiłam, że spróbuję zakonnego życia i tak zostałam w zgromadzeniu i trwam w tym postanowieniu – uzupełnia. Dla tych najmniejszych Siostra Irmina Zielińska jest dyrektorką przedszkola i bursy. Pracuje w Zielonej Górze od ponad 20 lat. – W naszym domu najpierw powstał ośrodek dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej ruchowo w normie intelektualnej. Później stworzyłyśmy też przedszkole. Początkowo dzieci korzystały z rehabilitacji medycznej, z czasem rozszerzyłyśmy naszą ofertę o zajęcia terapeutyczne i specjalistyczne. Pojawiły się też w naszej placówce dzieci autystyczne. Powstały specjalistyczne pracownie logopedyczna i dydaktyczna. Dziś mamy pracownię Tomatisa i Montessori oraz salę doświadczenia świata, służącą do prowadzenia terapii polisensorycznej – wymienia. – Mamy również przedszkole dla dzieci zdrowych i bursę dla dziewcząt, a od 2009 r. prowadzimy okno życia, do którego trafiło jedno dziecko – dodaje s. Irmina. Nie chciałam iść do klasztoru Oprócz posługi w przedszkolu i ośrodku rehabilitacyjnym siostry mają jeszcze codzienne obowiązki, bo prowadzą dom. Gotują, sprzątaja, dbają o kaplicę, robią zakupy, opiekują się starszymi siostrami. Nad tymi wszystkim czynnościami czuwa s. Goretti Idzikowska, która w zgromadzeniu jest od 49 lat. – Kiedy byłam młoda, nie chciałam iść do klasztoru. Gdy widziałam siostry zakonne na ulicy, przechodziłam na drugą stronę. Później jednak zaczęłam się interesować życiem zakonnym. Wpłynął na to również fakt, że czasem pomagałam jednej z sióstr układać kwiaty w kościele. Kiedy miałam 17 lat, udałam się z mamą do siostry prowincjalnej, by dowiedzieć się, co trzeba zrobić, by zostać siostrą zakonną. Po rozmowie siostra powiedziała, żebym za 2 tygodnie przyjechała do zakonu z walizką – wspomina s. Goretti. – Opierałam się, mówiąc, że muszę skończyć szkołę, ale siostra powiedziała, że dokończę ją w klasztorze. Kiedy później przyjechałam do sióstr i weszłam do kaplicy, to poczułam się jak w domu – dodaje. Siostra nie żałuje swojej decyzji, bo – jak sama mówi – całe swoje życie całkowicie oddała Panu Bogu. – Życie zakonne jest piękne i podobne do życia innych osób. Modlimy się trochę więcej niż inni i żyjemy świadomością obecności Bożej, a poza tym funkcjonujemy tak jak wszyscy ludzie. Przez wiele lat uczyłam katechezy, pracowałam z dziećmi i młodzieżą, prowadziłam schole i oazy. Spośród moich uczniów dziś 12 jest kapłanami, a 6 siostrami zakonnymi. To bardzo cieszy – dodaje. Cztery dekady Siostra Stella Wardyńska jest dziś na emeryturze, ale pomaga innym siostrom, jak tylko może. Do jej ulubionych zadań należy praca w kuchni. – Modlitwa i praca ludzi wzbogaca – mówi. Siostra seniorka 44 lata poświęciła na pracę w Ziemi Świętej, gdzie prowadziła dom pielgrzyma. – Pochodzę z Gniezna i należałam do KSM-u. Siostry elżbietanki nas odwiedzały w salce, gdzie się spotykaliśmy. One były dla mnie wzorem. W kaplicy podczas nabożeństw zawsze patrzyłam, jak one się modlą. Podobało mi się to zgromadzenie, bo siostry były zawsze uśmiechnięte, radosne, pracowały z dziećmi i młodzieżą – mówi s. Stella. – Moim marzeniem od zawsze była praca misyjna. Kiedy zaczynałam swoją pracę, pielgrzymów z Polski nie było, to były takie czasy, że Polakom nie dawano wiz. Później dopiero nastąpiła zmiana. Choć dziś jestem w Zielonej Górze, to duchem jestem tam, bo jest to ziemia Chrystusa i kto tam nie był, tego nie zrozumie. Pomagam siostrom, bo lubię pracować. Obok modlitwy to bardzo ważne zadanie – dodaje. • Pytanie Odpowiedź Bóg jest duchem (Ew. Jana więc jego wygląd nie jest czymś co potrafimy opisać. 2 Księga Mojżeszowa mówi nam, „Nie możesz oglądać oblicza mojego, gdyż nie może mnie człowiek oglądać i pozostać przy życiu.” Jako grzeszni ludzie, nie jesteśmy zdolni oglądać Bożego oblicza w całej pełni. Jego wygląd jest całkowicie niewyobrażalny i zbyt wspaniały, by grzeszny człowiek mógł oglądać jego chwałę i przeżyć. Biblia opisuje wiele okazji podczas których Bóg objawiał się ludziom. Przykłady te jednak nie powinny być odbierane jako dokładny opis tego jaki jest Bóg, lecz raczej wskazuje na sposób w jaki Bóg objawia się nam, abyśmy mogli to pojąć. To jak wygląda Bóg wykracza poza naszą zdolność rozumowania i poznania. Bóg daje nam pewien wgląd w to jak wygląda ucząc nas prawd o sobie samym, a niekoniecznie dlatego byśmy mieli w swoich umysłach jakiś konkretny jego obraz. Dwa fragmenty w niesamowity sposób opisują Boży wygląd- Księga Ezechiela oraz Księga Objawienia Księga Ezechiela mówi, „A nad sklepieniem, nad ich głowami, było coś z wyglądu jakby kamień szafirowy w kształcie tronu; a nad tym, co wyglądało na tron, u góry nad nim było coś z wyglądu podobnego do człowieka. A wyżej ponad tym, co wyglądało na jego biodra, widziałem jakby błysk polerowanego kruszcu, z wyglądu jak ogień wewnątrz niego, a w dół od tego, co wyglądało na jego biodra, widziałem coś, co wyglądało na ogień i wokoło niego blask. Jak wygląda tęcza, która pojawia się na obłoku, gdy pada deszcz, tak wyglądał wokoło blask tego, co pojawiło się jako chwała Pana; gdy ją ujrzałem, upadłem na twarz. I usłyszałem głos tego, który przemówił. Księga Objawienia ogłasza, „Głowa zaś jego i włosy były lśniące jak śnieżnobiała wełna, a oczy jego jak płomień ognisty. A nogi jego podobne do mosiądzu w piecu rozżarzonego, głos zaś jego jakby szum wielu wód. W prawej dłoni swojej trzymał siedem gwiazd, a z ust jego wychodzi obosieczny ostry miecz, a oblicze jego jaśniało jak słońce w pełnym swoim blasku.” Fragmenty te przedstawiają próby Ezechiela i Jana opisu wyglądu Boga. Musieli oni korzystać z symbolicznego/obrazowego języka aby opisać coś słowami, czego w ludzkim języku po prostu nie ma; np. „co wyglądało na”, „pojawiło się jako „podobne do” itp. Wiemy, że gdy pojawimy się w niebie „ujrzymy go takim, jaki jest” (1 Jana Nie będzie już grzechu, dlatego będziemy mogli przebywać w Bożej chwale w pełni. English Powrót na polską stronę główną Jak wygląda Bóg? Wygląda na to, że to jest poszukiwanie, które nie jest poszukiwaniem. I działanie, które nie jest działaniem. Jak więc działa Pan Bóg? W książce „Tomasz z Akwinu – mistrz duchowy” znalazłem fragment, który potwierdził moje intuicje. Zawsze się cieszę, kiedy nagle widzę, że odkrywam coś, co inni już powiedzieli. A Tomasz z Akwinu to brat w tym samym zakonie, więc tym bardziej ucieszyło mnie to, co powiedział: że Pan Bóg działa przez promieniowanie dobrocią. Czyli to jakoś jest związane z inspirowaniem. Ojciec Torrell kontynuuje ten wątek – używa takiego łacińskiego słowa gustatio – gustacja (stąd nasza degustacja), kosztowanie dobroci Boga, poznawanie dobroci smaku łagodności Boga. Powołuje się na pewnego Hieroteusza (to był pewnie jakiś ojciec pustyni), który się nauczył – jak mówiono o nim – boskich spraw przez ich współodczuwanie. Kup książkę na stronie Wydawnictwa W drodze Dla mnie ważniejszy jest ten wątek inspiracji, promieniowania dobroci. Ponieważ my przez to, że jesteśmy stworzeni na obraz, mamy w sobie, w naszą naturę wpisane naturalne przyciąganie do Boga. Mówiłem już, że ten obraz, ten witraż ma też zdolność odwracania się albo zwracania do słońca – to my właśnie przez to, że jesteśmy na obraz i podobieństwo Boże, mamy taką zdolność szukania słońca, tak trochę jakbyśmy byli radarem, czyli że szukamy cały czas Pana Boga i to jest w nas, nawet jeśli my tego nie wiemy. Kiedy szukamy dobra, piękna, prawdy, miłości, to tak naprawdę szukamy Pana Boga i właśnie On oddziałuje przez inspirowanie. Dlaczego to jest dla mnie ważne? Bo jakiś czas temu jeden z moich braci się rozpędził na kazaniu i mówi, że Pan Bóg nam robi to, Pan Bóg nam robi tamto, krzyżuje nasze drogi – no zwłaszcza to krzyżowanie dróg – rozwala konstrukcje, zmienia nasze plany… Ja tak go słucham i już od razu jestem w dialogu. Mam w sobie protest song, który brzmi, że Pan Bóg nam nic nie robi, Pan Bóg nam nic nie robi. I wydaje mi się, że Pan Bóg działa przede wszystkim w taki sposób, że cierpliwie czeka. Jest taki piękny fragment w książce Romano Guardiniego „Wyznanie wiary”, który dla mnie jest jak balsam dla duszy: „Miłość Boga nie chce mieć szybko tego, co może urzeczywistnić się jedynie w długim czasie. Pozwala na zabawę, cieszy się z rozkwitania i marnotrawstwa. Dopuszcza to, co zbędne i z pozoru głupie. Zostawia czas na niepewność, zwlekanie i niezdecydowanie. Nie interweniuje, gdy to, co żywe, znajduje się w zawieszeniu i uwikła się w problemy, lecz czeka, aż znowu się uwolni i odnajdzie właściwy kierunek”. Ten tekst jest bardzo mocno związany z osobistym doświadczeniem Guardiniego, który napisał też książkę „O sensie melancholii”. Dzisiaj melancholię nazywamy depresją. Odwołując się do Kierkegaarda, mówi, że to jest takie doświadczenie, jakby się człowiek zagubił w ogromnym, ciemnym lesie i nagle znajduje się na małej polance, tam jest skrawek światła. Ale ta polanka nie jest celem, wiadomo, że trzeba iść dalej. Tyle że problem polega na tym, że z tej polanki prowadzi nieskończona liczba dróg. Człowiek się rozgląda i tu można, można tu, można tu – wszędzie można pójść, nie wiadomo tylko, która z tych dróg jest właściwa. W związku z tym to cierpienie niewiadomej i niepewności jest tak duże, że niemal paraliżuje, że właściwie też jest ciemność. Ciemność jest spotęgowana ciemnością lasu i dlatego jest tak dojmująca, że człowiek się nie rusza i zostaje, nie idzie dalej. Wydaje mi się, że ten obraz dotyczy tego niezdecydowania, zwlekania, niepewności, ponieważ Guardini odwołuje się do tego, czego sam doświadczył. Fascynujące w jego życiu jest to, że znalazł sposób na radzenie sobie z tym niezdecydowaniem, z tym cierpieniem – to była twórczość, bo on jednak próbował pisać cały czas, próbował tworzyć, próbował nauczać. Kiedy czytam słowa Guardiniego, czuję, że są one przetrawione osobistym doświadczeniem i spotkaniem z Panem Bogiem, który właśnie jest tą łagodnością, który szanuje doświadczenie człowieka, ale równocześnie daje możliwość ruszenia z tej polanki, chociaż cały czas ta niepewność zostaje. Po Guardinim szukałem dalej tekstów dotyczących tego, w jaki sposób Pan Bóg działa. Sięgnąłem po Ewangelię, którą znamy, to jest Ewangelia Miłosierdzia albo Syna marnotrawnego (bardzo różnie jest nazywana). Pod wpływem Guardiniego nagle zadziwiło mnie w tej Ewangelii, że ojciec nie interweniuje, że pozwala synowi odejść, daje mu tę połowę majątku, a sam za nim nie biegnie. Nigdy wcześniej tego nie widziałem. Ale Guardini pisze, że „Nie interweniuje, gdy to, co żywe, znajduje się w zawieszeniu i uwikła się w problemy, lecz czeka”. Szukałem dalej. I nagle zobaczyłem, że ta przypowieść o miłosierdziu jest w ciągu innych przypowieści, ona jest trzecia w kolejności. Pierwsza u Łukasza jest owca, która się zagubiła, no i ten, który jest pasterzem, rusza na jej poszukiwanie. Druga przypowieść to drachma. Niewiasta, która zgubiła jedną drachmę, szuka, znajduje drachmę, a potem zaprasza znajome i sąsiadki, żeby się cieszyły razem z nią, bo odnalazła drachmę. Te przypowieści są w kontekście problemów, jakie mają faryzeusze i uczeni w piśmie z przyjmowaniem grzeszników, jadaniem razem z celnikami. I teraz ten kontrast między dwiema pierwszymi przypowieściami a tą o miłosierdziu, gdzie wydaje się, że nie ma interwencji ojca, wyznacza chyba horyzont myślenia o tym, jak Pan Bóg działa. Bo wygląda na to, że to jest takie poszukiwanie, które nie jest poszukiwaniem. Takie działanie, które nie jest działaniem. Właśnie dlatego się ucieszyłem, znajdując u św. Tomasza z Akwinu słowo o inspirowaniu, o przyciąganiu dobrocią, o oddziaływaniu w taki sposób. Zastanawiałem się, w jaki sposób w takim razie ten ojciec nie interweniując, nie goniąc za synem, nie idąc w te miejsca, gdzie on się zagubił, jednak na niego oddziałuje, jak go szuka, chociaż go nie szuka. Mam taką intuicję, że na syna oddziałują rysy podobieństwa do ojca. Właśnie tutaj jesteśmy wewnątrz tego sformułowania „na obraz i podobieństwo”. Przypomina mi się wizyta u sióstr benedyktynek w Staniątkach. Jest tam przepiękna ikona Matki Bożej Bolesnej Staniąteckiej. I kiedy tak patrzyłem na tę ikonę i patrzyłem na siostry, zacząłem się zastanawiać, jak to jest, że one wszystkie są do niej podobne? To niemożliwe. Przecież one mają twarze tej Matki Boskiej Staniąteckiej. Człowiek się upodabnia do ikony, przed którą się modli. Przedziwne. Podobnie jest z dziećmi, które upodabniają się swoim zachowaniem do rodziców. Jeżeli tak jest w naszych doświadczeniach, że my się upodabniamy w przyjaźni, w relacji, to w tej przypowieści – a sięgnąłem po nią dlatego, że skoro Jezus opowiada o Ojcu Miłosierdzia, to opowiada o swoim Ojcu – musi być dokładnie to samo, że ten syn, który prosi o połowę majątku, wcześniej przeżył wiele lat z ojcem, czyli jest do niego podobny. Musi mieć jego ruchy, gesty, mimikę twarzy, jego sposób myślenia i wszystko. Nagle do mnie dotarło, że to, iż on prosi o majątek, o tę połowę majątku, to tak naprawdę jest już rys podobieństwa, bo on wie, że dostanie. To jest pewna odwaga, że on przychodzi. Oczywiście Henri Nouwen w swojej książce „Powrót syna marnotrawnego” (taka też jest klasyczna linia interpretacyjna) mówi, że prosić o połowę majątku przed śmiercią ojca, to znaczy, życzyć mu śmierci. No już, zrealizuj swój testament! Bo ta połowa na mnie przypada. I pewnie tak, natomiast tutaj mnie bardziej zaskoczyło właśnie to, że ten syn, nawet jeżeli jest tak, ma odwagę i on wie, że dostanie. To jest niesamowite – on wie, że dostanie. Widać to zwłaszcza w kontraście z tym drugim, z tym starszym, który mówi: „Ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi” (Łk 15,29). To jest zadziwiające i potem oczywiście usłyszy: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy” (Łk 15,31). I teraz w kontraście z tym błogosławieństwem, które otrzymuje starszy, dotyczącym jego problemów, widać, że ten młodszy się domyślił przez podobieństwo, że może poprosić i że dostanie, że może przyjść. Czyli że on jest jakoś odważny. Tym, co mnie zaskakuje w tej Ewangelii, którą nazywam Ewangelią o ojcu marnotrawnym – jest to, że ojciec jest rozrzutny, ojciec jest hojny. Jeżeli to jest obraz Boga, to ojciec wie, że ten syn to zmarnuje, a mimo to mu daje. A nawet jeżeli to nie jest obraz wszechwiedzy Bożej, to możemy powiedzieć, że Bóg podejmuje ryzyko zmarnowania, czyli obdarza zaufaniem na wyrost. Chociaż w perspektywie przytoczonego wyżej cytatu z Guardiniego wydaje mi się, że tu jest dla nas ważne to, że miłość Boga „pozwala na marnotrawstwo, pozwala na zabawę, cieszy się z rozkwitania, dopuszcza to, co zbędne i z pozoru głupie”. Syn nie dlatego prosił o tę połowę majątku, żeby ją zmarnować. W momencie, kiedy przyszedł – prawdopodobnie dopowiadając do tej przypowieści, a po to są przypowieści, żebyśmy dopowiadali, czyli się w nich odnajdywali – pewnie miał szlachetne zamiary. Chciał dobrze, chciał zbudować, chciał mieć swoje życie. Nie przyszedł po to, żeby przepuścić majątek z nierządnicami. Potem oczywiście jest konsekwencja, ale na początku jest zupełnie co innego. Przypominają mi się znów nasze Konstytucje dominikańskie, gdzie jest mowa o tym, że brata po formacji uważa się za dojrzałego. Powtórzę na swoim przykładzie. Pamiętam siebie na początku i wiem, że tej dojrzałości nadal nie ma, ale wtedy jeszcze mniej było, w związku z tym wydaje mi się, że ten zapis jest powtórzeniem właśnie tej rozrzutności. Rozrzutny ojciec to znaczy hojnie obdarzający zaufaniem, nad wyraz, nad miarę. I dlatego kiedy myślę o tej Ewangelii, o sposobie działania Pana Boga, to trawestuję słowa użyte przez Faustynę, którymi ona się modliła do Jezusa: „Jezu, ufam Tobie”, i słyszę, jak Ojciec mówi: „Wojciechu, ufam tobie”, a więc przekazuje mi połowę majątku. Tak samo zrobił zakon, który obdarzając mnie zaufaniem, dając funkcje, kiedy byłem bardzo młodym człowiekiem, tak naprawdę ryzykował – mogłem to zmarnować, mogłem się pomylić, mogłem się rozsypać. Przecież kiedy dostajemy władzę przyjmowania spowiedzi, to często mamy dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć lat. Naprawdę człowiek jest młody. Podobnie gdy młodzi ludzie zostają rodzicami – jakim zaufaniem obdarza nas Pan Bóg. Jakby nie ma tego czekania na to, żeby człowiek wreszcie był gotowy. Jest ogromne obdarzenie zaufaniem i przyjęcie ryzyka, że może to być zmarnowane. I teraz to, co jest ciekawe w tej Ewangelii, że nawet jeżeli będzie to zmarnowane, no to co? No to nic. Nic się nie stanie. Właśnie na tym polega hojność ojca. I to jest przedziwne. Kiedy tak patrzę na ten gest zaufania, nazywam tę Ewangelię bar micwa. Wiemy, że w Izraelu bar micwa to jest ten moment, kiedy syn jest przyjmowany przez ojca jako dorosły, chociaż nie jest dorosły. Mówi się czasami, że dwunastoletni Jezus, który został w świątyni, został u Ojca i że to była Jego bar micwa. To zawsze jest gest zaufania, zawsze jest nad wyraz, nad miarę, że ja przyjmuję cię jako dorosłego, mimo iż wiem, że ty nie jesteś dorosły, że ty jesteś niedojrzały. Dlatego ja tutaj bardziej mówiłem o dojrzałej niedojrzałości, to znaczy, że ze strony Ojca jest przyjęcie mojej niedojrzałości, ale w taki sposób, że On mi ufa. I to powoduje, że ja się staję dojrzałym człowiekiem, że tak naprawdę najbardziej oddziałuje na mnie to, że zostałem obdarzony zaufaniem. Przecież gdy mnie ktoś obdarza zaufaniem, ryzykuje, daje mi wolność, to właściwie najbardziej mnie stwarza. Dlatego tak się zadziwiam nad tą Ewangelią, ale też rozumiem, dlaczego ojciec nie musi biec za synem. Bo on wie, że syn jest do niego podobny. Ojciec André Louf w książce „Pokora i posłuszeństwo” mówi o tym, jak to św. Augustyn odnajduje przestrzenie Bożej obecności w człowieku, czyli trochę inaczej tłumaczy ten obraz i podobieństwo: gdzie jest Bóg Ojciec w człowieku, gdzie jest Syn Boży, gdzie jest Duch Święty. Ja mówię o przestrzeni Ich działania w nas. I Augustyn mówi: najprościej jest powiedzieć Duch Święty, bo to jest miłość. Miłość, czyli nasza zdolność do kochania, do przyjaźni. Syn Boży to też jest dość proste, bo mamy Słowo. Czyli to, że mówimy, że dialogujemy, że się rozumiemy, że się uczymy, że mamy inteligencję, że mamy zdolność modlitwy, że mamy zdolność twórczości – to wszystko jest przestrzeń Syna Bożego, czyli Słowa. Natomiast Ojciec to jest pamięć, czyli tożsamość, pamięć i tożsamość. To bardzo pięknie widać w tej Ewangelii, że kiedy syn wszystko stracił, to się zastanowił i sobie przypomniał – ilu najemników w domu mego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. I to jest ta przestrzeń Ojca – syn sobie przypomniał, że ma dom. Czyli w tym momencie wróciło do niego, kim jest, że może być z powrotem w domu ojca. Kiedy się zastanowił, zadziałały te rysy podobieństwa w całej pełni – jestem do ciebie podobny, to znaczy, że mogę wrócić. Że mam gdzie przyjść, że wiem, że ty mnie nie wyrzucisz. Oczywiście wiadomo, że syn sobie potem wykombinował na swój własny sposób tę wizję powrotu, ale to znamy, chcę natomiast podkreślić to, co jest piękne też w tej Ewangelii: ojciec oddziałuje czekaniem. Czyli że tak jakby cały czas przez to czekanie przemawia do syna: „Wojciechu, ufam tobie”. Wydaje mi się, że to jest głos Ducha Świętego w naszym sercu, że ten głos dodaje nam otuchy: jesteś podobny, czyli masz możliwość zastanowienia się, masz możliwość powrotu, masz możliwość nawrócenia, masz możliwość stanięcia na własnych nogach. To nie jest obojętne czekanie. To jedyna Ewangelia, gdzie Bóg biegnie, bo jest powiedziane, że wybiegł naprzeciwko powracającego. Tu chciałbym zwrócić uwagę, że niekiedy wizje artystyczne nie wyczerpują całości zagadnienia. Przepiękne dzieło Rembrandta Powrót syna marnotrawnego jest wizją artysty. Ale ten ojciec nie jest w stanie biegać, jest starszym człowiekiem. Henri Nouwen tłumaczy piękno tego obrazu – jedna ręka kobieca, jedna męska, jest to przytulenie, przyciśnięcie, ale jak patrzę na tego ojca, to nijak nie potrafię sobie wyobrazić, że on wybiegł. Chyba że to było wybiegnięcie duchowe. Ale w Ewangelii powiedziane jest, że wybiegł, no więc jednak wyobrażam sobie trochę młodszego ojca. Nie znaczy to, że przekreślam Rembrandta, tylko pokazuję, że wizje artystyczne są komplementarne. Ten artysta zobaczył tyle, ale nie wyczerpał wszystkiego. Ojciec nie czekał biernie, ale wybiegł, a jak zobaczył syna, to rzucił mu się na szyję i ucałował go. To zachowanie ojca pozwala wejść w jego przeżycia – to nie jest obojętność, ojciec nie jest obojętny, że sobie siedzi i jest mu wszystko jedno, co się z tobą dzieje, zgubiłeś się czy nie. Czyli ja cierpię, bo „cierpliwe czekanie” bierze się od słowa „cierpienie”. Cierpliwość dlatego jest upodabniająca do Boga Ojca i do Syna Bożego, że ten, kto jest cierpliwy, cierpi. Bo cierpliwie czekać, to tak naprawdę znaczy krwawić gdzieś wewnątrz albo wręcz gdzieś dosłownie. W pewnym momencie życia człowiek – tak jak młode drzewo potrzebuje wsparcia w postaci kijka – musi się wspierać, bo to jest początek drogi. Ale nadejdzie taki dzień, że ten pomocny kijek zostanie wyciągnięty. Ten moment wyciągnięcia kijka przez Pana Boga, że On się jakby wycofuje, przestaje nas podpierać, rzeczywiście może być czasem przeżywany w taki sposób, że drogi nam krzyżuje. Ale tak naprawdę to nie jest krzyżowanie dróg, tylko gest zaufania, czyli bar micwa. Fragment książki Wojciecha Prusa OP „Dojrzała niedojrzałość”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa „W drodze”. Lead i skróty od redakcji 22 sierpnia 2017, 8:45 Wydawnictwo polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego. Opowiadanie o stworzeniu świata w siedem dni znają już nawet małe dzieci. To jedna z pierwszych biblijnych historii ze Starego Testamentu, którą poznaliśmy. Nie trzeba się zresztą temu dziwić – w końcu w kontraście z opisami krwawych bitew czy niewoli egipskiej początek Księgi Rodzaju wydaje się wręcz sielanką, miłym, bajkowym wręcz kto jednak wie, że tekst ten skrywa o wiele więcej tajemnic i ciekawostek. Nie jest to bajka dla dzieci, ani mitologiczne wierzenia starożytnych Żydów, a coś znacznie bardziej głębszego w wymowie i skomplikowanego w wygląda świat pozbawiony działania i miłości Boga? Co wspólnego ma Pan Bóg i „konserwacja powierzchni płaskich”? Czy Bóg stwarzając świat nucił sobie coś pod nosem?Zapraszam do lektury!Przepis na świat bez BogaPismo Święte rozpoczyna się od opowieści o stworzeniu. To zresztą oczywiste – zaczyna się przecież od początku, a nie w środku historii. Już pierwsze zdanie przekazuje nam najbardziej istotną informację: „na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” (Rdz 1,1). „Niebo i ziemia” to typowe w Biblii określenie całego stworzenia (czasem dodaje się jeszcze morze). Od razu poznajemy zatem głównego bohatera całej Biblii i pierwszoplanowego „aktora” mających nadejść wydarzeń. To Bóg stwarza, to On stoi u początków wszystkiego, co nie jest jednak taka prosta. Pierwsze momenty w historii świata dominuje chaos i bałagan: „ziemia zaś była bezładem i pustkowiem” (Rdz 1,2). Miłośnicy greckiej mitologii odnajdą tutaj wiele podobieństw – również starożytni Grecy wierzyli w pierwotny chaos i bezład. Tyle tylko, że chaos ten był połączeniem czterech podstawowych pierwiastków (ziemia, woda, ogień i powietrze) i z tego chaosu zrodzili się pierwsi chaos nie ma nic wspólnego z grecką mitologią. Mamy chaos, bo Bóg jeszcze nie zainterweniował. Świat pozbawiony Boga, Jego działania i miłości jest tylko nieskończonym bałaganem, pełnym ciemności. Dopiero interwencja Stwórcy może odmienić i do boju?Biblijny opis przedstawia rzeczywistość nieco inaczej niż greckie mity. Wobec panującego bałaganu konieczne stało się, by nieco go uporządkować – ponownie aktywność podejmuje Bóg. Posługując się wyłącznie metodami werbalnymi, Bóg metodycznie „sprząta”. Paradoksalnie nie różni się w tej czynności od naszych dzisiejszych sposobów. Porządkuje chaos oddzielając od siebie różne rzeczywistości. Dzień pierwszy to rozróżnienie światła i ciemności, dnia i nocy. Dalej Bóg rozdziela wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem, a następnie morze od suchego lądu. W kolejnych dniach Bóg stwarza poszczególne żywe istoty – zwierzęta i człowieka. Czymże jest sprzątanie, jeśli nie oddzielaniem rzeczy od siebie i ustawianiem ich na odpowiednich miejscach?Zaskakujące jest, jak bardzo opis Bożego sprzątania jest harmonijny i komplementarny. Możemy to dostrzec zestawiając ze sobą dni stworzenia w odpowiedni sposób. Okazuje się wtedy, że przez pierwsze trzy dni Bóg stwarza lub wydziela jakąś przestrzeń, jakąś rzeczywistość, by następnie w drugiej części „tygodnia” zapełnić tę przestrzeń stworzeniami. Kiedy sobie to uświadomimy, zaczyna do nas docierać piękno i harmonia tego opisu:dzień 1: oddzielenie dnia od nocy – dzień 4: stworzenie słońca, księżyca i gwiazddzień 2: wydzielenie nieba i morza – dzień 5: stworzenie ptaków i zwierząt morskichdzień 3: wydzielenie suchego lądu – dzień 6: stworzenie zwierząt lądowych i człowiekaSiódmego dnia Bóg jak wiemy odpoczywa, choć precyzyjniej byłoby powiedzieć „przestał pracować”. Ciekawostka pół żartem pół serio – w zasadzie Bóg siódmego dnia również stwarza, odpoczynek też ktoś musiał wymyślić…Świat stworzony śpiewającoNajbardziej fascynujące w tym wszystkim jest jednak to, że autor Księgi Rodzaju ubrał tę opowieść w mistrzowską formę pieśni. Tak! Opowiadanie o stworzeniu to pieśń, a właściwie hymn, poezja. Ma zwrotki i refren, powtarzające się motywy i konkretną treść do przekazania. Wiedzieliście o tym?Zacznijmy od tego, co każda pieśń czy piosenka mieć musi – zwrotki i refren. Ten drugi element łatwiej jest wyłapać, bo ze swojej natury musi być powtarzalny. Uważna lektura opowieści o stworzeniu dostarcza nam mocnego kandydata. Fraza „i tak upłynął wieczór i poranek – dzień …” powtarza się w naszym fragmencie sześciokrotnie, oczywiście z odpowiednią numeracją kolejnych dni (zob. Rdz 1, Jak łatwo się domyślić zwrotkami będą fragmenty opisujące poszczególne dni stworzenia – a zatem siedem sekcji umieszczonych pomiędzy refrenami (zob. Rdz 1, 2,1-4).Czy to jedyne powtórzenia w hymnie o stworzeniu? Oczywiście, że nie. Wspomnieliśmy już, że Bóg porządkuje i stwarza za pomocą wypowiadanych słów – sześciokrotnie, na początku każdej zwrotki pojawia się zatem stwierdzenie „Bóg rzekł”, siódmego dnia zamienione na „Bóg pobłogosławił”. Za każdym razem w tekście pojawia się także potwierdzenie wykonania Bożych słów: „i stało się tak”. Sześć razy Bóg stwierdza również, że to, co danego dnia stworzył jest „dobre”, na końcu stwierdzi nieco dobitniej, że „wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (zob. Rdz 1,31). Ukryta jest tutaj niezwykle ciekawa myśl – jeśli Bóg już coś mówi, to błogosławi, a wiec dobrze życzy stworzeniu, co ostatecznie znajduje wypełnienie we wrodzonej dobroci wszystkiego, co istnieje. Zło nie pochodzi zatem od Boga – bo On stworzył wszystko jako „dobre”.Biblia kłamie?!Pokusiłbym się o stwierdzenie, że nic nie wyrządziło tak wiele szkody w lekturze biblijnego opowiadania o stworzeniu jak teoria ewolucji Darwina. Nie dlatego, że jest ona nieprawdziwa – nie chcę wchodzić w dyskusję na ten temat, bo to akurat teraz nieistotne. Chodzi raczej o to, że teoria ta spowodowała w czytelnikach podejście w stylu „to w taki razie Biblia kłamie”. A skoro Biblia kłamie, to już tylko mały kroczek dzieli nas do zakwestionowania Boga w to jest problem? Choćby dlatego, że biblijny opis stworzenia nigdy – ani wtedy, gdy powstawał, ani tym bardziej współcześnie – nie miał na celu pokazania w jaki sposób powstał świat i wszystkie żywe istoty. Cel był i jest zupełnie inny. Źródłem wszystkiego, co istnieje jest Bóg. Stworzył świat i człowieka w sposób harmonijny i uporządkowany. Stworzył z miłości, która wylewa się z Niego nieustannie. Stworzył dobre stworzenie, które u swoich początków nie nosi w sobie skazy zła i zatem – Biblia nie mówi jak świat powstał i jaki jest, lecz skąd się wziął i dlaczego istnieje! i "Tak wygląda BÓG". Szokujące odkrycie naukowców Groźny starzec z długą, białą brodą? Nic z tych rzeczy! Amerykańscy naukowcy z University of North Carolina ogłosili, że już wiadomo, jak wygląda Bóg. A przynajmniej, jak On wygląda według mieszkańców Stanów Zjednoczonych. Setki ochotników zagłębiało się w setki tysięcy wygenerowanych komputerowo twarzy, aż naukowcy wyciągnęli z tego wszystkiego średnią. Efekt? Lepiej trzymać się krzesła! Przyzwyczailiśmy się już do tradycyjnego wizerunku Boga Ojca. Surowo spoglądający na ludzkość staruszek z długą, siwą brodą króluje od niepamiętnych czasów zarówno na sławnych obrazach wielkich mistrzów, jak i na ilustracjach biblijnych lub w książeczkach religijnych dla dzieci. Zdawałoby się, że właśnie tak statystyczny człowiek wyobraża sobie Boga. Ale jak się okazuje, czasy się zmieniły! Bóg nie jest już groźnym brodatym starcem. Skąd to wiemy? Otóż amerykańscy naukowcy z University of North Carolina ogłosili, że już wiadomo, jak wygląda Bóg według współczesnych mieszkańców Stanów Zjednoczonych. Podczas badań pięciuset ochotników zagłębiało się w setki tysięcy wygenerowanych komputerowo twarzy. Pokazywano im kolejno po dwie propozycje, a oni wybierali tę, która ich zdaniem wyglądała bardziej... bosko. NIE PRZEGAP: Wirus Lassa już zabija w Europie! Nie żyje pierwsza ofiara NIE PRZEGAP: Konfrontacja Rosji i USA na Morzu Śródziemnym?! Jest ostrzeżenie. Sytuacja na Ukrainie i Autor: World history archive / Forum Pan Bóg W sumie badani dokonali aż 123 tysięcy takich wyborów, a naukowcy wyciągnęli z tego wszystkiego średnią. Efekt? Lepiej trzymać się krzesła! Bóg okazał się młodym, uśmiechniętym mężczyzną o krótkich włosach, podobnym całkowicie do nikogo. Ciekawe, jak wypadłoby podobne badanie przeprowadzone w innych krajach, na przykład w Polsce? Może u nas brodaty, siwy pan jednak zwyciężyłby nad sympatycznym młodzieńcem? NIE PRZEGAP: Adele szokuje klejnotami! Włożyła na siebie 12 milionów i poszła pić NIE PRZEGAP: Szczepienia na koronawirusa co cztery MIESIĄCE? Zaskakujące słowa eksperta Sonda Czy wierzysz w istnienie Boga?

jak wygląda pan bóg